Αν

Κι αν όντως ήρθε ένα καλοκαίρι διαφορετικό;
Κι αν όντως όσα φεγγάρια μου χρωστάει η ζωή
τα πάρω αγκαλιά;
Κι αν δεν με βρει ο δεκαπενταύγουστος στην άκρη
μιας θάλασσας να ψάχνω άνθρωπο να με δει να κλαίω;
Κι αν πάλι όλα αυτά γίνουν για να μην είμαστε μόνοι και
όχι επειδή δεν μπορούμε να ζήσουμε χωριστά ο ένας από τον άλλον
τι θα μετρήσει στην καρδιά;
Μονάχα μια αναβολή της μοναξιάς.

Όποτε

Αγάπη είναι η απόφαση μας να αφεθούμε.

Μοιραία

Αν την Δευτέρα μας καταπιεί η τρύπα που ανοίγαμε τόσα χρόνια
μου υπόσχεσαι, αν την κλείσουμε μέσα στα χρόνια,
να προσέχεις κάθε της εκατοστό σαν την ζωή σου;

Κάτι

Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα μου;
Δεν ξέρω πως να ζήσω. Που να τοποθετήσω το κακό που συμβαίνει και χειροτερεύει, πότε να το πενθήσω, πως να το παλέψω. Μια στοιχειώδη συναισθηματική αλφάβητο ζητάω. Να μπορέσω να βάλω τόσους χιλιάδες εαυτούς σε ένα πρόσωπο.Να είμαι κάτι.

Μπλεγμένα

Μια αγκαλιά με συνέπεια και ένα αίσθημα στροβιλισμένο.
Ίδια ιστορία ίδιες ελπίδες ίδιοι φόβοι.
Και μια ζωή να σε ξεβράζει στην αρχή της.

Ξέχωρα

 

Αλίμονο σε εκείνους που μπερδεύουν τον έρωτα  με το παράπονο.
Ο έρωτας μάτια μου γεννιέται ανάμεσα στο τίποτα.
Το παράπονο σε σκοτώνει στην πρώτη σκοτεινή γωνία.

Μην ξεγελαστείς από το ίδιο βάθος και ανταλλάξεις τους προορισμούς του.

Κενό

Το κενό δεν γεμίζει με οτιδήποτε. Γεμίζει μόνο από το ίδιο πράγμα που το δημιούργησε. Και έτσι περιφέρεσαι μέσα στα χρόνια, περιμένοντας μια λύτρωση που δεν ξέρεις πως μοιάζει. Και έτσι περιφέρεσαι μέσα σου θλιμμένη για κάποια δικαιοσύνη που δεν είναι στο χέρι σου. Για τον χαμένο χρόνο απέναντι στα νιάτα ποιος θα απολογηθεί;Εγώ πάντως όχι. Εγώ προσπάθησα.Αλήθεια.